این شب ها کمتر میخوابم که بیشتر بیدار باشم و زندگی کنم. اگر جسم ما محدود نبود و نیاز به خواب نداشت شاید اصلا نمیخوابیدم. دکتر زوس یک جمله داره که میگه تو زمانی میفهمی عاشق شدی که دیگه نمیتونی بخوابی چون حقیقت بالاخره بهتر از رویاهات شده.

برای من عشق یک فرم از زیبایی هستش ولی تنها منبع زیبایی نیست و ما میتونیم از کوچک ترین زیبایی ها لذت ببریم. زیبایی تماشای باران کنار پنجره، زیبایی دراز کشیدن زیر آفتاب، زیبایی راهی جاده شدن و بلند آهنگ خوندن، زیبایی رقصیدن، زیبایی ورزش کردن و دویدن و به چالش کشیدن جسم محدودمون و حس خوب غلبه کردن به سختی که بعدش به آدم دست میده، زیبایی رها بودن و آزاد بودن، زیبایی لبخند زدن به یک غریبه در پیاده رو، زیبایی دیدن یک دوست و تقسیم کردن غذامون با هم، زیبایی بازی کردن، زیبایی خلق کردن و ساختن، زیبایی تلاش برای حل یک مسئله هرچند ساده هرچقدر کوچک، زیبایی تلاش برای بهتر کردن محیط دور و برمون حتی اگه این محیط محدود بشه به یک آدم و یک وجب جا، زیبایی اینکه هر شرایطی رو بهتر از چیزی که تحویل گرفتیم تحویل بدیم به بعدی ها، زیبایی بودن و خوب بودن.

ولی همه ی این ها بدون وجود داشتن آدم هایی که بتونیم باهاشون زیبایی و شادی رو به اشتراک بذاریم معنای خودشون رو از دست میدن. معنای زندگی هر کدوم از ما گره خورده به همه ی آدم ها و موجودهای دیگه، حتی اون هایی که دیگه زنده نیستن. معنای زندگی ما به تنهایی و فقط در خودمون تعریف نمیشه. معنای زندگی ما بزرگتر از فردیت خودمون هستش.

زندگی یعنی وجود داشتن و تلاش برای خلق کردن زیبایی ها همزمان با لذت بردن از زیبایی های موجود. زنده ایم برای زیبایی. بعد از مرگ نه فرصت لذت بردن از زیبایی ها رو داریم و نه توانایی خلق کردنشون رو، درست شبیه به خوابیدن. اینطور شد که من کمتر میخوابم که بیشتر زنده باشم.