وای به حال مرگی که باید آن را زندگی کرد. من بارها مرده ام و به مردن عادت کرده ام.

این شب ها کمتر میخوابم که بیشتر بیدار باشم و زندگی کنم. اگر جسم ما محدود نبود و نیاز به خواب نداشت شاید اصلا نمیخوابیدم. دکتر زوس یک جمله داره که میگه تو زمانی میفهمی عاشق شدی که دیگه نمیتونی بخوابی چون حقیقت بالاخره بهتر از رویاهات شده.

مرگ پایان است. بعد از مرگ به قول خیام کوزه میشیم. اینجا این سوال پیش میاد که اگر مرگ پایان است پس به چه هدفی زندگی کنیم؟ این سوال میتونه در شکل های مختلف مطرح بشه که شاید معروف ترینش معنی زندگی باشه.

شایدم ۲۰۰ سال بعد، یکی ‌از دغدغه ها این باشه که چرا بین موجوداتِ ”زمینی“ و موجوداتِ ”فضایی“ تفاوت قائل میشیم و چرا باهم در صلح نیستیم. چرا فضایی ها آدم ها رو، و آدم ها فضایی ها رو تحقیر میکنن و اعتماد و احترام وجود نداره. چرا به طور مداوم با هم در تنش هستیم.

این یکی از شعرهای مورد علاقه ی من هستش که به عنوان اولین پست بلاگ مینوسمش که بمونه به یادگار